Rodzina

Dori

Ja osobiście rodziłam bez partnera i gdybym miała cofnąć czas to postąpiła bym tak samo, wole oszczędzić mu tych widoków. Rodziłam z babcią.

karkas

my byliśmy razem - mama. tata i jacek - i gdyby nie tata, to byłoby mi po prostu cholernie samotnie! osiem nocnych godzin, a lekarze pojawili sie dopiero nad ranem...

milonka

Wolałabym oczywiście z mężem. Jak się Paulka rodziła, była rejonizacja, nie było porodów rodzinnych w tym szpitalu, a zresztą była wcześniakiem, więc i tak mogłyby być problemy z obecnością męża. Planujemy drugie dziecko - tylko cś nam nie wychodzi - i mam nadzieję, że mój miły nie będzie miał żadnych oporów, żeby mi towarzyszyć podczas porodu.
Pozdrawiam.

Gunia

Gdy byłam w ciąży z Marcinkiem, mój kochany mąż miał bardzo dużo wątpliwości co do towarzyszenia mi podczas porodu.
Jego decyzje zmieniały się wraz z rozwojem ciąży. Na początku był przeciw, gdy brzuch zrobił się większy powiedział "może". A przed porodem stwierdził, że spróbuje (i chwała mu za to).
Główną przyczyną jego niechęci było to, że mdleje na widok krwi (każde pobieranie krwi u mojego Tomka kończy się cuceniem i nieraz paniką).
Nie było jakichś oporów, jeżeli chodzi o estetykę i takie tam inne bzdury. Przecież w końcu jest moim mężem i w niejednej sytuacji mnie widział.
Mąż był przy porodzie.
W głębi duszy myślę, że tam, na tej nie przychylnej, zimnej i brzydkiej sali porodowej obecność męża uratowała mi życie. Byłam zmęczona, odrętwiała z bólu, a On był i ani przez chwilę nie puszczał mojej ręki.
Drugi poród to była zabawa, fraszka, samo szczęście.
Tomek oczywiście był. Nie było żadnego planowania. Po prostu był. Żartował z pielęgniarkami, nagrywał poród, a potem towarzyszył Basi.

Nie wyobrażam sobie porodu innego niż rodzinny.

Powiem jeszcze, że brałam udział w trzecim porodzie rodzinnym. Moja siostra rodziła swojego pierwszego syna. Jej mąż nie chciał być przy porodzie (był tuż sa ścianą i czekał, aż będą wywozić dziecko), nigdy nie pytałam dlaczego.
Kasia poprosiła, abym rodziła z nią. Czułam się szczęśliwa.
Byłam z nią na sali, masowałam, dawałam pić, ocierałam pot i gadałam co mi ślina na język przyniosła. Byłam pierwszą osobą w rodzinie, która zobaczyła małego Kamila. Siostra z porodówkia sama chciała wyjść, z pielęgniarką na siłę umieściłyśmy ją w wózku.
To było niesamowite. Kamil jest moim chrześniakiem, czuję się niesamowicie związana z tym dzieckiem.

Dori

Gunia to piękne, co piszesz. Twoja siostra napewno była szcześliwa, ze jesteś przy niej.
Mój mąż też ze mną nierodził, bo niechciał, to jego decyzja więc ja nienalegałam, rodzić bym sama niechciała, więc rodziłam z babcią, ale to już inna bajka, bo babcia tam 38 lat pracowała Wink

aneczka

Gunia aż mi się łezka zakręciła. Mój mąz podjął decyzję ze będzie ze mną jak zaczął sie poród. Jednak nie było Go przy mnie miałam cc. Ale przez ponad 12 godzin był ze mną i też się cieszę.